Onze 21ste eeuw staat visueel bol van de jeugdige schoonheid. Menig advertentie en reclamefilmpje heeft wel een recept voorhanden om eeuwig jong – en zodoende gelukkig – te blijven. Goddank duikt er af en toe een proteststem op, een moedig man zoals Paolo Sorrentino, die ons een ander aspect van de realiteit laat zien. Hij durft het aan om zijn kijker gedurende twee uur te confronteren met een van onze grootste angsten: de vergankelijkheid van ons bestaan.
De protagonisten van Youth zijn de zeventigers Mick Boyle en Fred Ballinger, de een nog steeds actief als filmregisseur, de ander een beroemd componist op pensioen. Boyle streeft ernaar zijn filmcarrière zo lang mogelijk te rekken en eeuwige roem te bereiken met zijn laatste meesterwerk. Zijn vriend Ballinger heeft het componeren en dirigeren definitief afgezworen en wil er zelfs niet mee worden geconfronteerd, omdat sommige herinneringen pijn doen.
De visueel prikkelende beelden en ingenieuze geometrische composities maken van Youth bijna een promotiefilm voor eeuwige ouderdom. Wie wil er niet zijn oude dag doorbrengen in dit prachtige luxeresort in de Zwitserse Alpen? Maar niet alle hotelgasten voelen zich ‘gezegend’ met hun leeftijd. Eén koppel slaagt er niet meer in om met elkaar te communiceren. Een Maradona op leeftijd worstelt zichtbaar met zijn overgewicht.
Wat echter het meeste opvalt is het contrast tussen de ontembare passie van Boyle voor filmregie en de volledige apathie van Ballinger ten opzichte van zijn vroegere muzikale ambities. En daarmee is de filosofische les snel getrokken: “een vos verliest misschien wel zijn haren, maar beter niet zijn passies”. Wie het wegglijden in apathie wil voorkomen, moet blijven leven alsof hij nog een halve eeuw voor zich heeft, en schoonheid blijven opzoeken met al zijn zintuigen. Reden te meer om u te laten betoveren door de visuele hoogstandjes en de prachtige muziek van Youth.