Mag een woord – of erger nog – een grammaticaal correcte zin pretenderen inzicht te scheppen in de geschilderde beeldtaal?
Als het van Luc Tuymans afhangt, onthoudt hij zich het liefst van elke toelichting bij zijn schilderijen. Een kunstwerk dat volledig geduid wordt, vergt niets meer van onze verbeeldingskracht.
De werken van Tuymans nopen de toeschouwer zijn pas te vertragen, omdat ze geen glasheldere weergaven zijn van de werkelijkheid. Vage contouren en uitgevlakte elementen zetten de toon. Dit alles om de dubbelzinnigheid van onze leefwereld in beeld te brengen.
Neem nu het werk ‘Turtle’ dat de magie van een lichtstoet in Disneyland uitbeeldt: men kan zich afvragen wat er schuilgaat achter al die pracht en praal…
Met ontelbare penseelstreken creëerde Tuymans een eerder floue weergave van een paradeschildpad in Disneyland. De vaagheid van de figuur zinspeelt op de verborgen structuren die Disneyland beheersen. Het is een verwijzing naar het machtige raderwerk dat niet alleen op commercieel vlak zeer uitgekiend is, maar dat ook op moreel vlak tracht haar waarden tot norm te verheffen. Disneyland toont ons een ideaalbeeld van de perfecte wereld, zonder ruimte voor nuance of afwijkende ideeën. Tuymans plaatst een kritische kanttekening bij de schijnbare perfectie van het meest georchestreerde land ter wereld, Disneyland.